شاید شما هم با این موقعیت برخورد کرده باشید که کودک شما کار اشتباهی را انجام دهد و بعد چون کسی شاهد آن نبوده از قبول مسوولیت کاری که کرده شانه خالی کند و حتی به دروغ بگوید که آن را انجام نداده است. خیلی از مواقع والدین مطمئن هستند که کودک شان مقصر موضوع یا فاعل کار اشتباه است اما وقتی با دروغگویی و انکار او مواجه می شوند درمی مانند که چه رفتاری در این شرایط مناسب است؟
آیا باید کودک را هم به خاطر دروغگویی و هم به خاطر کار زشتش تنبیه کرد؟ آیا بهتر است که کودک را وادار به اعتراف کنید تا دروغگویی برای او تبدیل به یک عادت نشود؟ از چه راهی می توان به این نتیجه رسید؟
پرسش های مان رابا یک روانشناس کودک و نوجوان در میان می گذاریم و او توضیح می دهد:ابتدا بگذارید این موضوع را تذکر بدهم که وظیفه هر پدرومادری آموزش کودک است و نه تنبیه او. ابزارهای تنبیه و تشویق باید در راستای آموزش کودک به کار گرفته شود نه در جهت تلافی کار بد کودک و دروغگویی او. پس در وهله اول شما باید سعی کنید که کودک را متوجه دروغگویی خود بکنید و به او توضیح دهید که دروغگویی زشتی کار او را دوچندان می کند.
این روانشناس کودک و نوجوان در ادامه می گوید:اگر کودک شما به کاری که انجام داده است اعتراف نمی کند و دروغ می گوید نباید با روش های اشتباه او را وادار به اعتراف کنید. به عنوان مثال، برخی از والدین برای اینکه از انجام کار اشتباه توسط کودک خود مطمئن شوند، اعتماد او را جلب کرده و به او احساس در امان بودن می دهند و می گویند:«اگر فلان کار را انجام داده ای ایرادی ندارد...» تا کودک به کار اشتباه خود اعتراف کند. اما این روش نادرستی برای اعتراف گرفتن از کودک است. زیرا در اغلب موارد والدین سر قولی که داده اند، باقی نمی مانند و به محض اینکه کودک به کار اشتباه خود اعتراف می کند او را تنبیه و مجازات می کنند. این موضوع اعتماد کودک را نسبت به والدین خدشه دار می کند و باعث منزوی شدن و پنهان کاری کودک می شود.
از طرف دیگر اگر هم والدین بخواهند به حرفی که زده اند وفادار بمانند و واقعا انجام آن کار اشتباه را بدون ایراد و اشکال بدانند تکرار آن عمل نادرست برای کودک بی تفاوت می شود. چون پیش از این والدین به او اطمینان داده اند که انجام آن کار ایرادی ندارد و تنها باید به انجام آن اعتراف کند. این شیوه باعث می شود که کودک خونسردانه کار اشتباهش را تکرار کند.اشتباهات کودکان